Σήμερα ξεκινάει ένας ακόμη κύκλος Σελήνης με “γεύση” Ταύρου. Αυτό διότι έχουμε τη Νέα Σελήνη στον Αστρικό Ταύρο για δεύτερη φορά (η Νέα Σελήνη του προηγούμενου μήνα συνέβει στις 0 μοίρες του Αστρικού Ταύρου ενώ αυτό το μήνα θα συμβεί στις 28 μοίρες).
Ο κύκλος του Ταύρου έχει να κάνει με την θεραπεία της προσωπικής ασυμφωνίας η οποία πηγάζει από βαθιές εσωτερικές μας συγκρούσεις. Με άλλα λόγια μας δίνεται η ευκαιρία της πραγμάτωσης συμφωνίας μεταξύ της εξωτερικής και εσωτερικής μας πραγματικότητας. Παρακάτω εξερευνώ μέσα από την προσωπική μου εμπειρία πως μπορεί αυτή η επιρροή να εμφανιστεί στη ζωή μας και πως θα μπορούσαμε να τη διαχειριστούμε.
Κατά τη διάρκεια του κύκλου στον Ταύρο που μόλις τελείωσε βρέθηκα ακόμη μια φορά αντιμέτωπη με την πρό(σ)κληση να παραδώσω όλες τις ιδέες και προσδοκίες που έχω σχετικά με το πώς θέλω να είναι η ζωή μου. Η επιλογή ήταν ξεκάθαρη: "Ή θα παραδωθείς ή θα υποφέρεις". Είχα την ευκαιρία να ευθυγραμμίσω τον εαυτό μου σε βάθος με τις αξίες μου γύρω από την ελευθερία και την ενότητα. Ήταν μια εμπειρία προσωπικής συμμόρφωσης (ή αλλιώς εξομάλυνσης ασυμφωνίας).
Το Εγώ μας πάντα έχει συγκεκριμένες ιδέες για τι είδους πράγματα / ανθρώπους /καταστάσεις χρειάζεται να έχουμε στη ζωή μας ή για το πώς πρέπει να είμαστε ή να πράττουμε για να ικανοποιηθούν οι πόθοι μας. Η κοινή πρακτική όλων μας είναι να φυλακιζόμαστε από αυτές τις ιδέες. Δεν έχει πραγματική σημασία αν επιφανειακα φαινεται οτι πετυχαίνουμε σε αυτά που (νομίζουμε ότι) θέλουμε ή αν αποτυχαίνουμε. Παραδόξως, αν φαίνεται οτι αποτυχαίνουμε, ίσως έχουμε περισσότερες πιθανότητες να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε φυλακισμένοι – αλλά βγαίνω εκτός θέματος. Σε κάθε από τις δύο περιπτώσεις εξαρτώμαστε από το πράγμα / άτομο / κατάσταση για να αισθανθούμε, ολοκλήρωση, ικανοποίηση, χαρά, ασφάλεια ή οτιδήποτε άλλο γυρεύουμε να αισθανθούμε.
Δεν υπονοώ στο ελάχιστο ότι δεν πρέπει να επιδιώκουμε τα πράγματα που θέλουμε. Όμως η πραγματική ερώτηση εδώ είναι: Μπορούμε να τα επιδιώκουμε απλά για να γευτούμε την εμπειρία; Να τη γευτούμε χωρίς να προσδενόμαστε σε ιδέες για ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα ή συναίσθημα που επιθυμούμε να λάβουμε...
Ίσως έχετε συναντήσει αρκετές φορές αυτού του είδους την προσέγγιση που αναφέρω εδώ... όμως τι είναι αυτό που θα μας επιτρέψει να παραδωθούμε για να βιώσουμε μια εμπειρία χωρίς προσδοκίες; Αυτή την εξερεύνηση δεν τη συναντάω συχνά οπότε θέλω να προσφέρω ένα από τα πράγματα που με έχουν βοηθήσει:
Ο θρήνος. Ναι, ο θρήνος συχνά με βοηθάει να αφήσω τις προσδοκίες μου για μία συγκεκριμένη τροπή των πραγμάτων. Αρχικά ξεκινάω με την αποδοχή ότι το μόνο πράγμα που ουσιαστηκά έχω στη διάθεσή μου είναι το εδώ και το τώρα. Τίποτα περισσότερο. Μετά αφήνω τον εαυτό μου να θρηνήσει για οτιδήποτε θεωρώ άπιαστο αυτή τη στιγμή. Θρηνώ για όσο χρειαστεί (ισως περισσοτερο από μια φορά) μέχρι να αισθανθώ βαθιά απόλαυση. Ναι, απόλαυση. Μέσα από αυτό κερδίζω βαθιά αποδοχή και εκτίμηση για την τωρινή στιγμή – η αίσθηση είναι ότι πραγματικά αγγίζω τη γη μου, ότι φτάνω στο σπίτι μου μετά από μακρινό και δύσκολο ταξίδι. Από αυτό το μέρος όλα τα "θέλω" μου μπορούν να υπάρχουν αλλά δεν επηρρεάζουν την ποιότητα της εμπειρίας μου. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Είμαι ένα με τον Εαυτό μου εδώ. Το μόνο Αληθινό μέρος που υπάρχει μέσα μου και είναι πάντα διαθέσιμο αν ξέρω να βρω το δρόμο μου. Σε καμία εξωτερική εμπειρία όσο "καλή" ή "κακή" δεν πέφτει λόγος εδώ.
Υπάρχει όμως μία παγίδα. Είναι πολύ σημαντικό να αντικρίσουμε και να αποδεχτούμε το θρήνο μας σαν μία υγειή έκφραση μιας ενέργιας που υπάρχει μέσα μας. Το Εγώ μας είναι διαβόητο για την επισύναψη επιθέτων και ιστοριών γύρω από τις εμπειρίες μας. Αν προσκολληθούμε στην "εγώ η καημένη" ιστορία όταν θρηνούμε τότε θα εγκλωβιστούμε μέσα σε αυτήν. Τότε ο θρήνος μας ξεκινάει να εξυπηρετεί τη διαιώνηση της ιστορίας αντί της άφεσής της. Οπότε το "κόλπο" είναι να γίνουμε ο παρατηρητής της διαδικασίας του θρήνου: Όπως ένας συμπονετικός γονέας για το απαρηγόρητο παιδί του ο οποιός όμως γνωρίζει ότι όλα είναι όπως πρέπει να είναι και ότι ο θρήνος δεν είναι παρά μία φυσική, απαραίτητη έκφραση μίας ενέργειας που χρειάζεται να ελευθερωθεί.
Μία υπόδειξη για όταν το κλάμα δεν έρχεται εύκολα: Κάποιες φορές όταν νιώθω "φραγμένη" και δεν έρχονται εύκολα τα δάκρυα, προσεύχομαι. Προσεύχομαι για βοήθεια να ελευθερώσω τα δάκρυά μου και προσεύχομαι δυνατά και το εννοώ. Αυτό πάντα δουλεύει αμέσως.
Όταν παρατηθούμε από το να θέλουμε πράγματα για να αποκτήσουμε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα, οι επιλογές μας δεν είναι επιβαρρυμένες, είναι ελεύθερες. Δεν μας αντλεί ο πόθος μας και κατά συνέπεια μπορούμε να "ανοιχτούμε" σε μία εμπειρία περισσότερο. Είμαστε ικανοί να είμαστε περισσότερο παρών με την εμπειρία. Αυτό τελικά μας επιτρέπει να κάνουμε διαφορετικές από ότι συνήθως επιλογές την κάθε στιγμή. Η ζωή μας γίνεται πιο ενδιαφέρουσα καθώς καλούμαστε να ενεργοποιήσουμε διαφορετικά μέρη της συνείδησής μας τα οποία είναι ανενεργά για οποιοδήποτε λόγο. Αισθανόμαστε περισσότερο ζωντανοί, διαυγείς, παρών ανεξαρτήτως της εξωτερικής μας εμπειρίας.
Είναι στη δύναμή μας να αποκτήσουμε διαύγεια και παρουσία χωρίς να υπάρχει εξάρτηση από κάτι "εξωτερικό" από εμάς – είτε άτομο, εμπειρία ή κατάσταση και είναι τεράστια υπόθεση (και από πλευρά δυσκολίας και από πλευρά σημασίας). Πιστεύω ότι είναι ο απώτερος σκοπός της ζωής αυτής. Η καλλιέργια αυτού του τρόπου ύπαρξης έχει πολλά σημαντικά επακόλουθα όχι μόνο σε προσωπικό αλλά και σε συνολικό επίπεδο – ειδικά στις σημερινές γρήγορα μεταβαλλόμενες εποχές. Όμως αυτό είναι θέμα κάποιου άλλου μπλογκ...
Με αγάπη και ευλογίες για τη Νέα Σελήνη.
Δάφνη
Διαβάστε για την Αστρολογική εποχή του Ταύρου και πως σχετίζεται με τον κύκλο της Νέας Σελήνης εδώ: